AS NOSAS TRADICIÓNS, A NOSA CULTURA: DO SAMAIN EN MONFERO AO DIWALI EN ANANTAPUR

Chega o outono e con el as castañas, as caveiras de melón; chegan as choivas e as tardes son máis escuras, vaise a calor e ven o frío: é tempo de Samaín.  E como todos os anos a maxia do Samaín chegou ao noso cole da man dos nenos e nenas de Primaria e Infantil. Os corredores enchéronse de cabazas decoradas, de pantasmas, morcegos e bruxas.  

Conta a tradición que na noite do 31 de outono comezaba o ano novo celta, marcando a transición do outono ao inverno. Nesta noite as ánimas dos falecidos; que terían autorización para camiñar entre os vivos; volvían visitar as súas familias e as súas vellas casas para quentarse ao carón do lume e comer dos alimentos que con agarimo lles tiñan preparados os parentes. O cristianismo acabou adoptando esta festa celtas, designando o primeiro de novembro como día de Todos os Santos, e no século XII, ao día seguinte como día de Defuntos.

Sábese, por certo, que os celtas colocaban candeas rudimentarias no interior das caveiras dos inimigos mortos, colocándoas nos cruces de camiños, nos arredores e nas murallas dos seus castros, co obxecto de arrepiar os inimigos, para asombro e veneración das súas xentes e para "esconxurar" os perigos da celebración. Máis tarde pasaron a tallar nabos e para rematar cabazas.

Así que nós para celebrar o Samaín  arranxamos as cabazas  e celebramos o Magosto, tendo como elementos principais á castaña e o lume. 

Pero máis aló das nosas fronteiras, concretamente en Anantapur, tamén comezaron  os preparativos para O Diwali, que se celebra en novembro. O Diwali ou a Festa das Luces é a gran festa da India: a entrada do novo ano hindú e unha das noites máis significativas do ano. 

A divinidade que preside esta festividad é Lakshmí, consorte do deus Vishnú. Ela é quen outorga a prosperidad e a riqueza, por iso é especialmente importante para a casta dos comerciantes (vaisyas). É tradición que a deusa favorecerá de forma especial a quenes se reconcilien cos seus inimigos. O simbolismo da festa consiste na necesidade do home de avanzar cara á luz da Verdade desde a ignorancia e a infelicidade, é dicir, obter a vitoria do dharma (a virtude) sobre adharma (falta de virtude).

Á noitiña ábrense todas as fiestras e portas das casas e en cada unha delas realízase un ofrecimento de luz cunha lámpada de aceite ou unha vela, repetindo o mesmo mantra, para que Lakshmí entre para o resto do ano. Tamén se lanzan barcos de papel ou lamparillas acesas aos ríos sagrados, canto máis lonxe vaian, maior será a felicidade no ano vindeiro e elabóranse uns deseños chamados manorā, que son uns debuxos feitos nas paredes e que se adornan durante o festival. Á saída do sol é de ritual lavarse a cabeza, o que ten o mesmo mérito que bañarse no sagrado río Ganges. 

Como vedes, dúas tradicións moi distintas que se solapan no tempo e que poñen de manifesto a sensibilidade cultural e espiritual dos pobos e que marcan a identidade cultural e espiritual de cada unha das nosas comunidades.